Në tre ditët e fundit, tensioni në Lindjen e Mesme është rritur ndjeshëm, pas një sulmi masiv me raketa nga Irani ndaj Izraelit.
Ky veprim u ndërmor si kundërpërgjigje për sulmet izraelite në territorin iranian. Sipas autoriteteve izraelite, janë lëshuar rreth 200 raketa në valë të njëpasnjëshme.
Pjesa më e madhe e tyre u kap nga sistemet izraelite të mbrojtjes ajrore, por dhjetëra raketa arritën të depërtojnë dhe të godasin objektiva në Tel Aviv, duke shkaktuar dëme dhe plagosje.
Raketat e përdorura nga Irani ishin kryesisht të llojit balistik me rreze të mesme veprimi. Mes tyre ndodheshin edhe modele të avancuara si “Fattah-1”, e prezantuar në vitin 2023, e aftë të arrijë shpejtësi mbi 13 Mach dhe të kryejë manovrime gjatë rihyrjes në atmosferë.
Bashkë me të, u përdor edhe raketa “Kheibar Shekan”. Këto armë janë ndërtuar për të shmangur interceptimin nga mbrojtjet ajrore klasike dhe për të ruajtur saktësi në goditje.
Ndryshe nga sulmet e mëparshme me dronë ose raketa me rreze të shkurtër, ky operacion u krye vetëm me raketa balistike të shpejtësisë së lartë, duke shkurtuar ndjeshëm kohën në dispozicion të Izraelit për të reaguar. Kjo taktikë e ul ndjeshëm efektivitetin e sistemeve të zakonshme të mbrojtjes.
Izraeli ka ndërtuar një rrjet të shumështresuar të mbrojtjes ajrore, që përfshin Kupolën e Hekurt për kërcënimet me rreze të shkurtër, sistemin David’s Sling për raketat me rreze të mesme dhe raketat Arrow-2 dhe Arrow-3 për kërcënimet me rreze të gjatë. Megjithatë, këto sisteme nuk janë projektuar për të përballuar raketa që udhëtojnë me shpejtësi hipersonike dhe që vijnë nga atmosfera e sipërme.
Të dhënat tregojnë se më shumë se 50 raketa iraniane depërtuan përtej Kupolës së Hekurt dhe goditën zonat urbane. Kjo përqindje është e pazakontë në krahasim me sulmet e mëparshme dhe ka ngritur pikëpyetje mbi mjaftueshmërinë e sistemeve mbrojtëse aktuale të Izraelit.
Ekspertët vlerësojnë se efekti i këtij sulmi nuk i atribuohet vetëm teknologjisë së raketave, por edhe taktikës së përdorur nga Irani. Lëshimi i njëkohshëm i një sasie të madhe raketash mbingarkon sistemet mbrojtëse: edhe kur secila raketë interceptohet me përqindje të lartë suksesi, volumi total i raketave siguron që disa të kalojnë.
Ngjarjet e fundit kanë shërbyer si një provë reale për kufijtë e mbrojtjes ajrore izraelite dhe kanë demonstruar se sistemet ekzistuese nuk garantojnë siguri absolute. Në këtë kontekst, është e mundshme që Izraeli të përshpejtojë zhvillimin e teknologjive të reja mbrojtëse si lazerët, ndërkohë që përshtat taktikat për t’u përballur me rreziqe të reja balistike.
Mbrojtja ajrore, edhe kur funksionon në mënyrë të organizuar dhe efikase, nuk e përjashton mundësinë e dëmeve në një sulm të tillë masiv dhe të koordinuar. Ky është një zhvillim që pritet të ndikojë si në strategjinë ushtarake të Izraelit, ashtu edhe në balancat më të gjera rajonale.
