Ditët e fundit, televizionet shqiptare si edhe rrjetet sociale janë pushtuar nga situata e këngëtares shqiptare, Parashqevi Simakut.
Rastësisht Simaku u filmua teksa merrte ndihma si e pastrehë rrugëve të New York-ut, vite pasi ishte ‘zhdukur’ nga vëmendja e publikut shqiptar.
Pas pamjeve virale, ndjeshmëria kolektive u kthye në një garë publike për ta ndihmuar, komentuar dhe trajtuar gjendjen e saj.
Producentja Dalina Buzi, në një reagim të sinqertë në rrjetet sociale, ngriti pikëpyetje mbi mënyrën e ndihmës dhe qëllimin e saj. Ajo theksoi se Parashqevia, me sa duket, kishte zgjedhur të mos ekzistonte për botën, përveçse për djalin e saj. Në këtë kontekst, përpjekjet masive për ta sjellë në qendër të vëmendjes mund të jenë më shumë dëmtuese sesa ndihmuese.
Në analizën e saj, Buzi kritikoi mënyrën sipërfaqësore dhe të nxituar të trajtimit të rasteve si ai i Parashqevisë. Ajo theksoi se ndihma e ofruar nga shqiptarët ishte e bazuar në kujtime nostalgjike dhe dëshirën për ta parë atë si dikur, duke injoruar realitetin e saj të sotëm.
Buzi sugjeroi se në vend që të ngremë spektakël përmes ndihmës, do të ishte më e udhës që fondet e mbledhura për Parashqevinë të përdoren për trajtimin e saj profesional në një qendër të specializuar, me ndihmën e psikologëve dhe avokatëve që mund të ndihmojnë në rivendosjen e lidhjes me djalin e saj.
Reagimi i plotë:
“Në filozofinë e të pastrehëve, ata janë “nobody” (“askushi”). Ata zgjedhin të mos ekzistojnë. Ata nuk kanë as emër, as dokumente, nuk kanë një strehë permanente ku t’i gjejë posta, dritat, uji, censusi etj. Ata kanë bërë paqe me turpin dhe gjykimet e botës. Parashqevia ekziston vetëm për djalin e saj. Ajo priste në stacion që t’i vinte djali një ditë. Ajo zgjodhi të mos ekzistojë për askënd tjetër. Në mendjen e saj, çdo gjë tjetër u bë e parëndësishme. Ajo nuk u tregonte kalimtarëve për sukseset e saj, apo se sa e bukur ka qenë. Nuk lypte nëpër komunitete edhe pse me buzëqeshje e butësi pranon ndonjë vakt. Ajo zgjodhi të ishte e padukshme. Ndoshta dënoi edhe veten në njëfarë mënyre, e dënoi si nënë që nuk fitoi betejën për të birin. Ndoshta mendoi jokthjellësisht se meritonte rrugën, meritonte të humbte në turmë si e paemër e të gjendej nga i biri.
Ne e gjetëm Parashqevinë para djalit. E gjetëm dhe e sollëm në ekzistencë me zhurmë e tupane. E veshëm, e stolisëm, e ushqyem, e ngjitëm në skenë dhe duke e trajtuar pikërisht si ajo kishte zgjedhur të mos trajtohej, u çmendëm ne!
Mirësia e tepërt vret po aq sa shpërfillja. Injorantë të sëmundjeve mendore, romantike të paplotësuara, të etur për show televiziv alla extreme-makeover, ne, bamirësit kalimtarë, ne të vdekshmit që kemi frikë ditën e gjykimit, ne klikuesit e moralshëm, u turrëm të sillnim në ekzistencë për 48 orë një njeri që kishte zgjedhur të mos ekzistonte për 12 vjet me radhë.
E ngjitëm në fron. E sollëm në ekzistencë dhe e ngjitëm në fron e i vumë përpara mijëra njerëz që e thërrisnin në emër e mbiemër, që i tregonim se kush ishte e kush kish qenë, ia ndezëm prozhektorët dhe i vumë përpara mikrofonin. Ne madje, me mendje e dobësuam, ia rregulluam edhe dhëmbët e thyer nga mungesa e higjienës dhe e veshëm me atë fustanin rozë me shkëlqim. Teksa nxituam ta rehabilitonim për 2 ditë një grua me probleme të shëndetit mendor, u çmendëm edhe ne! Dhe tronditëm të gjithë “qetësinë” e Parashqevisë.
Ne, shqiptarët, të rritur duke fshehur e mohuar dramat tona para botës “për aq kohë sa kemi djathë në frigorifer e bukë në dollap”, guxuam me padashje, t’ia fshihnim edhe dramën Parashqevisë, për aq kohë sa i dhamë hotelin, lekët dhe buzëkuqin. Ndërkohë që asaj gruaje, veç për botën nuk i interesonte të ekzistonte.
Parashqevia ka dy diagnoza: Atë që ia vendosin veç mjekët specialistë dhe diagnoza e dytë është dhimbja e nënës për mungesën e fëmijës. Por ne donim ta kuronim vetë, pa mjekë dhe pa ia sjellë djalin. Veç duke kërkuar ta bindim që “na ka ne”. Por ne aty ishim, siç ishte edhe familja/gjaku i vet. Ajo s’na kërkoi e s’po na kërkonte asnjëherë.
Vlen ky moment për të reflektuar që të ndalojmë! Me dashurinë e dëshirën tonë të mirë, po e vrasim për herë të dytë, pas vrasjes që i bëri gjykata. Parashqevia e memories sonë, nuk është gruaja në rrugë që kërkon djalin e saj. Nëse doni ta ndihmoni, ndihmoni atë grua të shkojë në një qendër trajtimi, me ato lekët e GoFundMe paguani qëndrimin e saj atje e ndoshta, një ditë, nëse mundeni, një avokat që të gjendet një mundësi që të rilidhet me të birin. Mos ndihmoni Parashqevinë e kujtimeve tuaja! Ajo nuk ekziston! Është vetëm në trurin tuaj dhe me sa më shumë të besoni se do të mund ta ktheni atë Parashqevi, aq më shumë do të çmendeni edhe ju! Ndalojeni këtë tragjikomedi!”
