Kuptimi i dashurisë sipas Sue Johnson, profesore, kërkuese shkencore, psikologe klinike
Instinkti i parë dhe kryesor i njerëzve nuk është seksualiteti dhe as sulmi. Është kërkimi për kontakt dhe lidhje ngushëlluese. Njeriu i cili na dha për herë të parë një ide të asaj që ne tani e quajmë atashim ose një lidhje emocionale ishte një “kopsitur”, siç duhet të ishte, psikiatri aristokrat anglez, i cili nuk dukej aspak si lloji i personit që do të priste dikush për të thyer kodin e marrëdhënieve romantike! Por John Bowlby, një konservator dhe një britanik, ishte megjithatë një revolucionar që ndryshoi peizazhin e erotas dhe dashurisë përgjithmonë. Idetë e tij janë bazat mbi të cilat mbështetet shkenca e re e dashurisë.
Bowlby argumentoi se ne jemi krijuar për të dashur pak njerëz dhe të çmuar që do të na mbajnë dhe do të na mbrojnë në stuhitë dhe furtunat e jetës. Ky është plani i natyrës për mbijetesën e specieve. Seksi mund të na motivojë të çiftëzohemi, por është dashuria ajo që siguron ekzistencën tonë. “Duke bashkuar jetën e një të dashuri me jetën tonë, ne mund ta mbrojmë lumturinë e saj, t’i ofrojmë rehatinë e saj në fatkeqësi dhe, duke kapërcyer kujtimet e privimit dhe dhimbjes, të hapim burimet më të ëmbla të gëzimit”, shkroi George Elliott.
Kjo dëshirë për lidhje është e lindur, nuk mësohet. Ndoshta një pjesë kritike e reagimit të natyrës njerëzore u ngrit si përgjigje ndaj natyrës: trakti gjenital i femrave është shumë i ngushtë për të lejuar kalimin tek foshnjat me tru të madh dhe trupa të mëdhenj, të cilët mund të mbijetojnë vetë pak pas lindjes. Në vend të kësaj, foshnjat lindin të vogla dhe të pafuqishme dhe kanë nevojë për shumë vite kujdes dhe vëmendje para se të mësojnë të mbajnë veten. Do të ishte më lehtë t’i braktisësh këta të porsalindur të bezdisshëm sesa t’i rritësh. Por çfarë e bën një të rritur të hyjë në procesin e ndërmarrjes së detyrës së kushtueshme dhe rraskapitëse të kujdesit prindëror?
Zgjidhja e natyrës ishte të lidhej me trurin dhe nervat tona një sistem automatik të përgjigjes së thirrjes, i cili mban fëmijën dhe prindin emocionalisht të lidhur me njëri-tjetrin. Bebet lindin me një “repertor” sjelljesh: shikime, buzëqeshje, të qara, qerpikë, shtrëngime duarsh, që evokojnë kujdesin dhe afërsinë e të rriturve. Kështu që kur një djalë i vogël bërtet i uritur dhe shtrin krahët, nëna e tij e përqafon dhe e ushqen. Dhe kur babi i thotë fjalë të ëmbla dhe i bën fytyra qesharake vajzës së tij të vogël, ajo tund duart dhe këmbët dhe përgjigjet me ulërima. Dhe kjo ndodh pa pushim, në një qark të dyanshëm përgjigjeje.